آخرین سفر احمدی نژاد در واقع می تواند به مثابه یک راند طلایی برای دوران حضور او در بین المللی ترین تریبون جهان باشد . اگر او در هفته آینده باز هم با شجاعت پشت جایگاه سبز رنگ مجمع عمومی سازمان ملل بایستد و از مواضع کشور دفاع و مسائل متنابه منطقه ای را . . .
"صراط" - مهرماه هر سال یادآور برگزاری نشست سالیانه اعضای سازمان ملل متحد است. نشستی که شصت و هشتمین دوره آن مقارن با هشتمین و البته آخرین حضور محمود احمدی نژاد بعنوان نماینده جمهوری اسلامی ایران در نیویورک است. این مناسبت از آن جهت حائز اهمیت است که جمهوری اسلامی به تازگی با برگزاری موفقیت آمیز اجلاس جنبش عدم تعهد، به لحاظ بین المللی در موقعیت مناسبی بسر می برد و همگان منتظر شنیدن آخرین سخنان احمدی نژاد در کسوت ریاست جمهوری ایران هستند.به همین بهانه مروری بر مواضع و سخنان احمدی نژاد در دوره های اخیر نشست سازمان ملل، چندان خالی از لطف نیست.
به گزارش سرویس سیاسی صراط ، محمود احمدی نژاد رئیس جمهور ایران در سال 84 برای اولین بار راهی نشست سالیانه سازمان ملل متحد شد. وی در آن نشست با جسارتی مثال زدنی، نطق خویش را با دعای فرج آغاز نمود. دعایی که برای اولین بار، در مجمعی بین المللی طنین انداز می شد و بگوش جهانیان می رسید.این حرکت به حدی تحسین برانگیز بود که مرحوم آیت الله مشکینی در این رابطه فرمود: «حاضرم تمام عبادات خود را بدهم تا ثواب دعای فرج آقای احمدی نژاد در سازمان ملل را داشته باشم.»
احمدی نژاد هم چنین بر خلاف سایرین، که تا پیش از او با ارائه موضوعاتی چون نظریه گفتگوی تمدن ها و نیز طرح مسأله تساهل و تسامح در حوزه بین الملل، سیاست عقب نشینی و موازنه مثبت را در پیش گرفته بودند؛ با سخنانی حماسی و کوبنده، مستکبران عالم را به چالش کشید و در مواضعی شجاعانه و صریح به انکار قضیه هولوکاست پرداخت و به تبعیت از سخن بنیانگذار کبیر انقلاب، خواهان حذف رژیم اشغالگر قدس از نقشه جغرافیا شد.
سخنرانی احمدی نژاد در دانشگاه کلمبیا نیز یکی دیگر از نقاط درخشان هفت دوره حضور وی در نیویورک بشمار می رود. احمدی نژاد در این جلسه توانست با سعه صدر و پاسخگویی منطقی به سوالات و ابهامات مطح شده، جو سنگینی که با سخنرانی رئیس دانشگاه آغاز شده بود را به نفع خود تغییر دهد و نظرات دانشجویان حاضر در نشست را جلب نماید. اما این رویه چندان ادامه دار نبود و دیری نپایید که این روحیه انقلابی، با گذشت زمان تعویض شد و رو به تغییر نهاد چراکه مواضع سازش ناپذیر و کوبنده علیه استکبار، جای خود را به مصلحت اندیشی دیپلماتیک داد.
مطالب و مواضعی که جای داشت در پشت تریبون سازمان ملل مطرح شود و نشد؛ از جمله این موارد می توان به اسلامی بودن بیداری های اخیر در منطقه خاورمیانه و انتقال مطالبات مشروع انقلابیون به جامعه جهانی اشاره کرد که متاسفانه رئیس جمهور انقلابی ایران مطرح کردن آنرا به فراموشی سپرد .حال انتظار می رود که در این آخرین سفر آقای احمدی نژاد در کسوت ریاست جمهوری اسلامی ایران به مقر سازمان ملل متحد، به مواردی که از گذشته مغفول مانده پرداخته شود تا بتوان از حداکثر ظرفیت های این نشست در جهت اعتلای نام و اهداف نظام بهره برد.
آخرین سفر احمدی نژاد در واقع می تواند به مثابه یک راند طلایی برای دوران حضور او در بین المللی ترین تریبون جهان باشد . اگر او در هفته آینده باز هم با شجاعت پشت جایگاه سبز رنگ مجمع عمومی سازمان ملل بایستد و از مواضع کشور دفاع و مسائل متنابه منطقه ای را به درستی تشریح کند می توان پایان خوبی را بر روند دیپلماتیک وی ارزیابی کرد . رئیس جمهور باید با سرمشق قرار دادن جمله اخیر رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار با دولت که باید دیپلماسی کشورمان انقلابی تر شود روند یکی دو سال اخیر را که بیشتر به سمت محافظه کاری پیش رفته است را اصلاح کند و در واقع به همان احمدی نژاد 7 سال قبل برگردد . او در نشست اخیر به عنوان ریاست 120 کشور جهانی باید ضمن درک درست از شرایط معادلات منطقه ای موضوعات مهم کشور از جمله تحریم ها و موضوع انرژی هسته ای و برخورد های دوگانه غرب را به چالش بکشد و به عنوان حسن ختام عملکرد دیپلماسی عمومی دوران قدرت خود به خصوص سعی بر به سر انجام رساندن پرونده گفت و گوهای 1+5 داشته باشد .
از سوی دیگر موضوعات مهم منطقه ای از جمله مسائل بیداری اسلامی ، درگیری های سوریه، ظلم های روا شده به مردم بحرین و فلسطین هم باید در سخنان احمدی نژاد به چشم بخورد و از جایگاه رئیس جمهور کشور تأثیر گذار منطقه و قاره به پیگیری آنان بپر دازد.
